Å sove alene i skogen. Under ei gran, på granbardekt underlag. Å sitte ved sitt eget bål. I bare strømpebuksa fordi det er så varmt.
Å ha en million stjerner over seg. Å takke Gud. Alenetid. Virkelig alenetid, man er alene i hele universet, slik føles det.
Og helt stille, mye stillhet. Litt bålsprak og noen fugler.
Jeg likte å sove ute alene slik. Solodøgn.
1 comment:
Ja,er det ikkje godt?!? Bålet og flammene er meir spennande enn alle parabolens kanalar på ein gong, og lyden frå ein knitrande eld er fleire klasser over både Beethoven, Mozart og Hellbillies. Det er sjølve definisjonen på det gode liv. Det er fred. Det er ro. Det er Gud. Og det er deg. Og eit par millionar stjerner då... Nam!
Men som Sitting Bull eller Geronimo eller ein annan rundt indianarbålet sa: Hvit mann, stort bål,sitte langt unna. Rød mann, lite bål, sitte tett inntil. Det gjeld å halde seg nære det gode her i livet. Då treng det ikkje vera så stort.
Post a Comment